De steloj, pli proksime

 
Kuri je 3700 metrojn alteco supre de la mara nivelo certe ne facilas. Speciale kiam oni kuras supren, grimpante montan pinton. Post malpli ol cent metrojn, mi havis la senton ke miaj pulmoj rompiĝas kaj ke mia salivo havas guston de sango. Sed mi daŭris marŝi rapide ĝis mi atingis la pinton, sufiĉe proksima de la parkita aŭto. Du el miaj amikoj akompanis min, tri restis aŭte. Je tiu alteco, nur herbo postvivas, la tundro anstataŭis la arbarojn. Kaj nur la ŝtonoj, la neĝo kaj la vento akompanas ĝin tutjare. Estis la plej alta punkto de nia hodiaŭa ekskurso en la Nacia Parko de Colorado, sufiĉe proksima de Denver, kie mi troviĝos ĝis vendrede.

 
Je 3723 metrojn supre de la mara nivelo, estas, ĝis nun, la plej alta punkto kie mi metis mian piedon. La pureco de l'airo, la belega peisaĝo, vere donis min multege da energion, mi fartis kiel renaskita. La montoj ĉiam havas ion specialan, ion forton kiun mi nenie alie povis trovi surtere. Estas kiel la lastaj dioj retiriĝis tie, kontraŭ la malbono de l'homara teknologio, ĝis pli bonaj tempoj de paco alvenos sur nia planedo. La homoj vivinte en montaj areoj ĉiam havis ion specialan kompare kun la aliaj. Mi kredas ke, se ĉiuj homoj loĝus tiel alte, iliaj pensoj tute ne kapablus pensi plu pri malbono kaj nia mondo baldaŭ fariĝos paradiso.
Post kelkaj minutoj ni reiris aŭte, kaj daŭris nian vojaĝon. Tarde posttagmese, la parko restis malantaŭe, same mistera kaj forta kiel antaŭ nia vizito. En la grandeco kaj silento de la montoj, nenio ŝanĝiĝis...

 
Kion mi faras Denvere? Mi partoprenas internacian konferencon pri plasma fiziko. Pli da informo oni povas trovi tie ĉi (en la angla). Kaj se iu scivolas pri mia prezento ĵaŭda, oni povas vidi ĝin sur mia universitata paĝo (ankaŭ angle).