Atlantido, imagina planedo orbitante Altairon
Mi plibonigis (kaj pligrandigis) mian sciencfikcian rakonton, "La Ludo". Por kiu volas legi ĝin, jen la tekso:
Mi vivas en limigita mondo. Kiel ĉiuj aliaj estaĵoj kiujn mi konas. Ekde kiam mi naskiĝis, mi loĝis ĉi urbe kaj nur malofte veturis eksteren. La tuta mondo mia ja estas preskaŭ tute urba, kun alta populaca denseco, sed la plejparto de l'homoj ne plendas, ĉar ankoraŭ ekzistas sufiĉe da parkoj kaj malplenaj areoj ĉirkaŭe. Nuntempe la plejparto de l'homaro vivas en urboj, ĉirkaŭataj de vastaj malplenaj areoj kiujn preskaŭ neniu vizitas plu, ekscepte, eble, la robotoj. Forpasis multaj jarcentoj ekde la pionira esplorado de nia planedo. La homoj ne plu scivolas, ili nur deziras komfortan vivon en malgranda, limigita universo. Nunepoke la kosmo ne plu estas malfermita por la plejparto de ni, ĉar la epoko de amasaj spacvojaĝoj forpasis. Nur la elituloj havas la rajton spacveturi, esti riĉaj kaj alte edukataj. Ili estas la minoritato kiu estras la planedon, helpante nin, la geordinaruloj. Kaj ĝis hieraŭ, mi ja estis sufiĉe kontenta pri nia mondo kaj mia statuso. Ĝis kiam mi renkontis ŝin.
Mi estis promenanta surstrate, en la vespera, malvarma pluvo, kiam observis voje aliflanke junulinon vestita per ruĝa robo. Scivola, mi alproksimiĝis de ŝi. Estis tre bela blondhara virino kun grandaj, verdaj okuloj kaj hela haŭtkoloro, elegante vestita, kiu promenis sola. Ŝia beleco haltis mian spiron kaj korbaton... Ŝi daŭris promeni, sola kaj silenta, perdita en pensoj, sen observi min. Mia identigilo montris ŝian nomon kaj mi tuj eksciis ke ŝi estas elitulino, do mi ne rajtis aplproksimiĝi aŭ deranĝi ŝin surstrate senpermese. Ordinarulo kiel mi neniam havus ŝancon eĉ paroli kun ŝi. Kaj pli ol tio, mia identigilo eksciigis: la morgaŭan ŝi estos vojaĝanta al la belaj mondoj de Altair, 17 lumjarojn for, kaj mi neniam revidos ŝin en mia vivo. Mi imagis ŝin promenante sur alia strato tie, for de nia Tero, kie la homoj vivas trioble pli longe kaj ĉiuj estas tre riĉaj kaj edukataj. Universo tute fermita por mi kaj aliuloj kiel mi... Malfacile, mi iris alidirekte, sed tiu nokte ne povis dormi.
Ŝia beleco kaj graco sekvis min mense kie ajn mi iris, kion ajn mi pensis, en mia vekoj kaj sonĝoj. Ne estis nur amo, estis pli ol tio. Mi ekkomprenis ke mia vivo ŝanĝiĝis por ĉiam kaj nenio povas revenigi la kvietan pasintecon por mi. Mi devis fari ion por renkonti ŝin, por konkeri ŝin, por esti sufiĉe bona por meriti tiun virinon. Kaj nur unu elekto estis kiu estus doninta min la ŝancon fariĝi elitulo en unu tago kaj akiri la vojaĝrajton al Altair: La Ludo!
La daŭro legeblas TIE ĈI.
No comments:
Post a Comment